چراغ سیـاه تنهایی را در اتاقم نهاده ام
وتــــاریکی و تنـــهایی فضای اتاقم را پــــوشانده
سالهـــاست که دیــگر صدای خودم تنـــها صدای ماندگار گشتـــه
زمـــزمه های لـــرزان و اشک هــای ریزان
دیــگر حتی نعـــره هــایم شنیــده نمی شود
بـــه انتــــظار نشستـــه ام امــا از انتظار خسته ام
مــــرگ نیز مــــرا لایق بـــردن نمی دانــــتد
به کجـــــا پناه ببــرم
نظرات شما عزیزان: